Welkom in de ijswoestijn waar je eeuwig honger en dorst hebt.

Let op: Dit is heel confronterend en niet voor kop in het zand mentaliteit.

Ben al lang opzoek naar echte oprechte vriendschappen. Waar je echt verbonden mee voelt.

Maar die vriendschappen lijken in de realiteit bijna niet te zijn... het is echt deprimerend.

Ook kwa studie wil ik niet met de kop en kont vast zitten aan een studieschuld van duo... dus dan je lijkt wel aangewezen op schoonmaak baantjes. 💔 Maar heb ook verhalen van mensen die met een goed afgeronde studie, geen werk kunnen vinden en zogenaamd overgekwalificeerd zijn en daardoor de forse studieschuld niet af kunnen betalen. Het leven daarom ook stil lijkt te staan.

Voor een huis moet je tegenwoordig een elitaire portemonnee hebben.
Werken voor een baas is bij de meeste werkgevers een ware hel geworden. 😈 Hier heb ik geen zin meer in... in een holle, vlakke en ijskoude samenleving waarin je alleen nog een huis kan betalen als je goede drugsdealer bent. Of gewoon heel veel geluk hebt. Ja ik praat tegen de gewone Nederlander die uiteindelijk verantwoordelijk is, voor de welvaart van iedereen. Mensen die op -18 achterstand beginnen in een diepvries waarin alles stil staat. Waarin een ieder zo gehaast is vanwege de angst dat het ijs (de eisen) je inhaalt en jou bevriest. Want ook de sociale zekerheid is vanwege meerdere redenen ook fors achteruit gegaan.

"Mijn huis van €1700,- per maand... daar moet je het maar beslist mee doen."